Otasining o‘limidan bir fursat o‘tib, ish bilan band
o‘g‘il kasalmand keksa onani qariyalar uyiga
topshirishga qaror qilishdi. O‘g‘il ora-chora
volidasining holidan xabar olib turdi. Kunlar o‘tdi.
Bir kuni qariyalar uyidan qo‘ng‘iroq qilishdi:
vaziyat jiddiy – ona og‘ir ahvolda yotibdi, o‘g‘liga
aytadigan so‘ngi so‘zi bor ekan. O‘g‘il zudlik bilan
uning yoniga shoshdi. Ajal bilan
kurashayotganona temir karavotda holsiz
to‘lg‘anar, o‘g‘il so‘ngi so‘zni eshitmoq uchun
uning lablariga quloq tutdi. “O‘g‘lim, sendan
so‘nggi iltimosim – qariyalar uyi xonalariga
konditsionerlar o‘rnattirib bersang. Qarilik bois
sovuq va issiq kunlarda juda qiynaldim. Keyin, bu
yerga muzlatgich ham olib kelib qo‘y – ba’zida
tunlar uyqim qochganidaaynimagan biror nima topa
olmay, och yotib, qiynaldim.” Onaning o‘tinchidan
hayratda qolgan o‘g‘il unga tikilib qoldi. Shuncha
vaqtdan buyon bu qiyinchiliklarga chidab kelib,
og‘iz ochmasdan, nega umr adog‘ida bu
qulayliklarni ado etishini yolvorayotganini so‘radi.
“Men-ku, bularga chidadim, bolam! Lekin sendan
xavotirdaman. Kun kelib sening bolalaring seni bu
yerga tashlab ketishsa, sening holing nima
kechadi, bolajonim?!” javob qaytardi onaizor.
Muallif: Noma’lum
BATAFSIL...